Hit the road Jack!

Hit the road Jack!

Vlak nadat we ons eerste verslag hadden geüpload gebeurde er iets bijzonders, terwijl we een hapje aan het eten waren bij de Irish pub. Onze aandacht werd getrokken door grote zwermen vogels die om een boom vlogen die aan de andere kant van de straat stond. Nog geen tien meter van deze boom stonden nog andere bomen, maar de vogels beperkten zich enkel tot deze boom met een hele hoop gekwetter. Dat rond de boom vliegen duurde circa een kwartier, waarna al die zwermen ofwel duizenden van die vogels allemaal tegelijk in die ene boom gingen zitten, wat gepaard ging met een echt oorverdovend lawaai. Het bleek iets bijzonders te zijn, aangezien de aussies er zelf ook filmpjes van maakten. Toen we na het eten weer naar het hotel gingen was het vogel-schouwspel nog niet voorbij.

De volgende dag moesten wij de auto gaan ophalen die wij hadden gereserveerd. We hadden vooraf een Full-Size 4WD gereserveerd en Full-Size bleek hij ook wel te zijn. Toyota Landcruiser met flinke V8 diesel motor die geparkeerd stond in een parkeergarage. We hadden ons al enigszins druk gemaakt om het stuur dat rechts zit en het rijden aan de linkerkant van de weg, maar ook nog zo een bak een parkeergarage uit manoeuvreren is toch wel even een dingetje. Om de druk nog wat te verhogen, bleek hij splinternieuw (2.500 km op de teller) en vroeg hij bijna smekend of we er voorzichtig mee wilden doen! Uiteindelijk met de altijd aanwezige, dit keer zeer intensieve, coaching van Patty en de nodige lachsalvo's van ons beiden is dat uiteindelijk zeer goed gegaan. Hup de rugzakken ophalen bij het hotel en op naar het volgende verblijf Jabiru in het Kakadu National Park ongeveer 300 kilometer verderop. Hup de highway op en dat is geen highway zoals wij die kennen in Nederland. Over het algemeen 2 baans snelwegen, één heen en één terug. Maar prima berijdbaar, alles goed aangegeven en af en zie je een half uur lang geen andere weggebruikers. Wat een uitgestrekt landschap, wat een mooi landschap, het is echt genieten als je in je 'landcruisertje' door dit mooie land mag rijden. Uiteraard even van de verharde wegen gegaan met de 4WD op van die rode gravel/zand wegen, dat is ook genieten. Toch blijkt dat je snel weer in je automatismen vervalt en als je een tijd niemand tegen komt op de weg en er komt ineens een auto aan, vraag je je af waarom die eikel op jouw weghelft rijdt, bleek dus dat wij (ik) rechts was gaan rijden. 
Uiteindelijk aangekomen in Jabiru bij het hotel dat overigens in de vorm van reusachtige krokodil is gemaakt. Door de receptionist werd ons geadviseerd om naar het Kakadu informatiecentrum te lopen. Binnendoor zou dat maar tien minuten zijn, het bleek 2 km enkele reis te zijn. Uiteindelijk kwamen we daar om 16:55 aan, terwijl het centrum om 17 uur zou sluiten, maar we hadden een wandeling begeleid door een Kakadu Ranger gereserveerd. Om 9:00 Sharp moesten wij ons de volgende ochtend melden bij de akela op een plek waar wij nog ca. 30 minuten naar toe moesten rijden. Hup, hup wekker op 6:45 en gaan. Ruim op tijd gepland dachten wij, echter bleek na het ontbijt de kamerdeur niet meer open te gaan met de pasjes. Wat al snel een half uur vertraging opleverde. Uiteindelijk hebben wij ons na enig zoeken naar de juiste locatie om 8:59 gemeld bij de Ranger. 
Een indrukwekkende tocht door een van de habitatten van Aboriginals incluis rotstekeningen. Na een wandeling van bijna 2 uur in de bloedverzengende hitte zijn wij op weg gegaan naar onze volgende bestemming, 'Katherine' ook een ritje van ruim 300 km. Onderweg nog even uitgestapt voor een wandelingetje naar Crocodile Creek! Het riviertje was nagenoeg droog gevallen en helaas geen croq gezien, misschien een half vergane of een goed gelijkende tak. Ondertussen hadden we onderweg al wel een paar mini kangoeroes gespot, ofwel wallaby's! En passant waren we ook nog gestopt bij een roadhouse, dat zijn een van de weinige benzinestations onderweg waar je eventueel ook kunt eten, kamperen of overnachten. Daar was de eigenaar op dat moment bezig om zijn omliggende weiland gecontroleerd af te branden. Opvallend was dat er heel veel roofvogels (haviken) aan de rand van het brandende gebied waren, zij kwamen om de kikkers, slangen en andere dieren te vangen die op de vlucht gingen voor het vuur. We kwamen met deze meneer aan de praat en die vertelde ons dat ze dat gecontroleerd afbranden één keer per jaar doen om een 'ontbrandbare' buffer te maken tussen het woud en het benzinestation zodat een echt bosbrand deze plek niet kon bereiken. Daarnaast vertelde hij dat die haviken zo slim zijn dat ze smeulende takjes uit het brandende gebied halen om deze vervolgens in een ander gebied neer te laten vallen zodat het land daar ook vlam zal gaan vatten en ook daar de beestjes op de vlucht zullen slaan voor het vuur om vervolgens ten prooi te vallen aan de haviken, briljant!

Nu aangekomen in Katharine gaan we zo eerst even lekker chillen en een hapje eten.
Tot de volgende!

Patty & Jo