Aan alle moois komt een einde.....

Aan alle moois komt een einde.....

Maar eerst de laatste ervaringen en bijzondere en mooie dingen op een rijtje. Johan is echt veel handiger en sneller in de fotoselectie etc. en Pat zat toch nog in de schrijfmodus, dus hebben we besloten de ‘taken’ om te ruilen. Best een verhaal weer, maar het is wel echt het laatste stuk over onze bijzondere reis door Zuid-Afrika!

Vanuit Mosselbaai is het ruim 300 km naar Hermanus, echt mooie natuur gezien weer tijdens het rijden. Johan is stiekem wel een beetje klaar met dat nomadenbestaan en wil graag (ondanks dat hij het echt heel bijzonder vindt) dat de eerstvolgende vakantie een (nagenoeg) ‘niks doen-vakantie’ wordt.... Jaja, point taken, maar je wil ook zo graag zo (te)veel mogelijk zien en doen.

Hermanus, dé walvissenplaats van Zuid-Afrika! Ze kunnen er de klok bijna op gelijk zetten; vanaf 1 juni komen de eerste walvissen aan en eind november vertrekken zo’n beetje de laatsten. Die laatste groep bestaat voornamelijk uit moeders met jongen, die wachten totdat het kalf sterk genoeg is om de wijde wereld in te trekken. De walvissen in Hermanus komen om te rusten, te paren, kinderen groot te brengen en gewoon een beetje vakantie te houden eigenlijk. Ze blijven er dus ca. een half jaar zonder te eten en teren op bestaande reserves/vetten. Zoals gezegd, staat het ook bekend als paringsplaats en stel je daar nou geen romantisch plaatje bij voor, want de ‘dames’ paren er met gemiddeld 8 tot 10 partners, wachtend op de held die haar met een krachtige straal met ‘stoere zwemmers’ bevrucht (dat is nl. geen eenvoudige klus) om na een jaar haar kalf ter wereld te brengen, die op dat moment al zo’n slordige 1.000 kg weegt. 2018 was overigens een topjaar qua aantal (waar ze zich vorig jaar nog zorgen maakten over de opkomst)!

In Hermanus zaten we weer in een mooi guesthouse aan de rand van de oceaan met vanuit de kamer een 180 graden zicht op een wilde oceaan, woeste golven, schitterend! De eigenaresse was een oude dame en we hadden af en toe het gevoel dat ze aan het einde van een zin haar laatste adem zou uitblazen, maar onderschat oude dames niet, want niks ontging haar en alles was tot in de puntjes geregeld. ‘s Middags zijn we naar het lieflijke plaatsje zelf gegaan, uiteraard even terrasje gepakt en daarna een mooie kustwandeling gemaakt, waar we veel grappige, ondeugende “klipdassies” hebben gezien (die ‘s avonds worden gevoerd bleek later, omdat ze daar eigenlijk van nature niet leven). Een mooi gesprek weer gehad met een dame die aan de kust zat, die eveneens haar zorgen uitte over de huidige politiek en regerend leider ANC. Haar woorden: ze (politieke leiders) zetten ‘ons’ allemaal tegen elkaar op: zwart, kleurlingen en blank (zelfs angst voor een burgeroorlog).... 

De volgende dag (zondag 25 nov.) zijn we ‘s middags met een catamaran de zee opgegaan in de hoop toch nog wat walvissen te spotten (we waren namelijk echt aan het eind van het seizoen!). En... we hadden geluk, na een half uurtje varen zagen we een vrouwtje met haar kalf, wat een pracht! Optimistisch ging de schipper nog verder zoeken, maar behalve wat zeehonden (wat een geestige, nieuwsgierige beesten trouwens, zonnebadend met de flippers omhoog) moest hij na drie kwartier toegeven dat hij er niet meer kon vinden (terwijl er zo’n 3 weken geleden nog 80 tot 100 waren). Terug nog maar even naar moeder en kind. Er stond overigens een behoorlijk stevige wind met flinke golven, dus tegen de tijd dat we de twee weer in het oog kregen, zagen wij zo’n beetje groen. Het ideale fotomoment kwam, slechts 100m verwijderd van ze en wij bleven allebei strak naar de horizon turen en hielden de reling stijf vast... kunnen we alsjeblieft terug?? Zelfs aan wal waren we nog een tijdje van de leg, maar na een half uurtje durfden we de vervolgtrip naar Stellenbosch wel aan. Stellenbosch, de wijnliefhebbers kennen uiteraard de naam wel; wat een prachtige groene streek en onderweg zie je vele bekende wijnhuis-namen. Banhoek Lodge, here we come! Een heerlijke kamer met een riant balkon met uitzicht op de wijnvelden en een prachtige berg. Johan kon nog net een staartje van de Formule 1 kijken (jaja, een echte fan hè), terwijl ik op het balkon genoot van het uitzicht met een heerlijk glas Merlot. We kwamen die middag pas laat aan en na een ontbijt de volgende ochtend op het balkon van de kamer (genieten!!), moesten we alweer inpakken. We ondervonden dat de laatste dagen veel reizen en maar één nacht per plek verblijven echt te krap was (en we daardoor te weinig van de mooie plekjes hebben kunnen zien, leermomentje). En op weer naar de volgende en in ZA ook (helaas) de laatste bestemming... Kaapstad!

Wat een grote, hectische stad, wow even wennen weer na de rust van de tuinroute. En wat ook direct weer opvalt, is de hoeveelheid arme mensen in en rondom de stad. Op blote voeten op het hete asfalt bedelen bij de kruispunten, slapend langs de weg etc. Wat is het verschil tussen arm en rijk hier ongelofelijk groot, dit vonden wij heftig (en Pat slaat hier (uiteraard weer) af en toe in door en wil het liefst iedereen te eten geven, kansloze gedachte uiteraard)... 

Ingecheckt bij ons hotel, DysArt Boutique, waar we ‘s middags even lekker aan het zwembad hebben gezeten en daarna naar het Waterfront gewandeld en genoten van alle muziek, geuren, leuke winkeltjes, terrasjes etc. Wat een leuke, bruisende plek zeg! 

Dorinda (het zusje van onze schoondochter Kaylee) was hier (omgeving Kaapstad, township Dunoon) de afgelopen zomer een paar weken voor vrijwilligerswerk en wij stuurden haar een sfeerimpressie van Waterfront. We kunnen ons nog goed haar verhalen voor de geest halen (vrolijk, maar ook wel confronterend over de armoede van de kindjes op de school waar zij vrijwilliger was) en terwijl wij met haar appten, kwam spontaan de gedachte (vraag) bij ons op of wij niets voor ze zouden kunnen doen? Zouden we wat nuttige dingen, speelgoed en wat lekkers naar het schooltje kunnen brengen...? Do legde direct contact met de leidster Gail, die enthousiast reageerde, maar dit alles moest wel op korte termijn, want wij zouden anderhalve dag later op het vliegtuig stappen. We spraken af dat we woensdag (dag van vertrek) ‘s ochtends om 11.00 uur zouden afspreken, dan zouden wij de dinsdag nog hebben om een en ander te verzamelen. Die dinsdag hebben wij urenlang de Canal Walk (winkelcentrum) afgestruind naar spullen. ‘s Avonds wat gegeten in de Pizzeria om de hoek en op tijd naar bed, want de volgende dag hadden we weer een druk program. We vertelden de manager van het hotel (Dennis, een goedlachse, frivole, homofiele blanke Zuid-Afrikaan en stapel op katten en eigenlijk op alle dieren) eerder wat we van plan waren. “Wat?? Oh nee, jullie gaan niet alleen naar Dunoon! Jullie gaan niet alleen naar Dunoon! Waag het niet en als jullie gaan, kom ik jullie eruit halen en geef ik jullie alsnog een flinke mep. Ze moeten jullie aan de rand komen ophalen.”. We konden hem later geruststellen dat we op een veilige plek zouden worden opgehaald.

We werden bij Saltycrax Backpackers opgehaald door Gail Strauss. Gail is een van de leidsters, ze was een advocate in Namibië, maar uiteindelijk was ze zo ongelukkig in haar drukke bestaan, dat ze spontaan besloot de boel op te geven en naar ZA (geboorteland van haar vader) te gaan. Na wat baantjes om haar hoofd boven water te houden, kwam ze in aanraking met iemand die bezig was deze organisatie op te zetten. Ze sloot jaren geleden aan en ze zegt nog nooit zo gelukkig te zijn geweest met dit mooie en dankbare werk. 

Op weg naar het township Dunoon.... wow! Alles bovenop elkaar, krotten van golfplaten, een put die overloopt, veel drukte, intense brandgeuren, pure armoede en heel, heel veel mensen (ca. 55.000, waar eigenlijk plek is voor 20.000). We stopten bij het eerste schooltje (waar Dorinda ook als vrijwilligster heeft gewerkt), waar de kleintjes ons al roepend stonden op te wachten. De vrijwilligsters waren met ze aan het zingen en dansen, zo lief al die kleine dankbare koppies. Op dat moment realiseren ze zich (gelukkig) nog niet wat een leven mogelijk te wachten staat. Bij de grotere kinderen op straat zie je al een meer donkere blik. 

Ze waren superblij met alles wat we gekocht hadden, maar de grote hit was een grote bak met kraaltjes om armbandjes van te maken, gewoon niet zo nuttig, maar oh zo leuk. Hierna zijn we door de township gereden en hebben een tweede schooltje bezocht, fantastisch werk petje af. Vlak naast dit schooltje staat een spiksplinternieuwe grote bibliotheek, die miljoenen heeft gekost..... in een township waar meer dan 80% analfabeet is. De bewoners (en Gail) zijn woest! Dit geld had zoveel beter besteed kunnen worden, meer schooltjes, beter sanitair etc. Maar blijkbaar zit er een politiek afgevaardigde van het ANC met een groot ego en niet wars van steekpenningen. Het ANC is er door Nelson Mandela aan de macht gekomen, maar het lijkt er niet beter op geworden... veel corruptie en zelfverrijking. Ter plekke besloten we nog een bepaald event te sponsoren, waardoor 2 mensen uit de community een extra kans zouden krijgen.

Na 2 uur zijn we teruggebracht naar de auto en enigszins beduusd reden we naar het hotel, alwaar we de laatste uren heerlijk met Dennis hebben zitten ouwehoeren... wat een fijn mens. Ok, we hebben hierdoor vele hotspots van Kaapstad moeten missen, maar het was het waard. Moeten we toch echt nog een keer terug.... :)

Het vliegtuig in naar Dubai, waar we nog een nacht zouden blijven. Jaja nog steeds té aangelegd en alleen maar meer en hoger aan het bouwen (als je om je heen kijkt in de taxi, zie je honderden hijskranen), maar nu wat meer uitgerust moeten we toegeven dat ze het wel erg mooi maken. Wij hebben blijkbaar iets met taxichauffeurs, want ik denk dat wij hier met de dorpsgek te maken hadden. Hij bleek uit Bangladesh te komen en zat af en toe al wat onverstaanbaars te brabbelen toen hij ineens riep (met een lekker accentje en continu een gek lachje tussendoor)  “ugli car, ugli car!” Huh? “Mitsubishi is ugli car, is carbage car!, no good, no good!” Ok, rustig aan maar. En dan “you like music? This music from Bangladesh. He sings his heart is there etc. You like? You like? Leally? Oh zo beautiful. You leally like?” Nou je kon ons inmiddels opvegen achterin de taxi en hij ging steeds idioter doen...

En waar vorige keer de fonteinen bij de Burj Khalifa het niet deden, was het nu een schitterend gezicht en met het nummer “O mio babbino Caro (Puccini)” echt een kippenvelmomentje....

Lieve allemaal, inmiddels zijn we weer thuis. We hebben genoten van onze reis, bijzondere plekken, fantastische dieren, maar ook van de vele mooie mensen die we hebben ontmoet.... en van jullie meelevende en waarderende reacties! Het zal even duren, maar wat ons betreft tot de volgende verre reis. 

Liefs Johan & Patricia